Çeşme Vakti Geldii, Ahalii!

Çeşme’ye 1994’ten beri giderim. O zamanlar sadece İzmirlilerin bildiği, iddiasız, kendi halinde bir tatil kasabasıydı. Hatta ilk kez annesi İzmirli olan bir arkadaşım bana Çeşme’yi önermişti. Sonra kayınvalidem toptan Çeşme’ye yerleşince her yaz gider olduk. Bundan da gayet memnunuz. Eşim de ben de Londra’nın havasına alıştık herhalde, artık Temmuz-Ağustos aylarında Akdeniz’in sıcağına dayanamıyoruz. Yaz tatilimizi ise genelde Temmuz ayında yapıyoruz. Çeşme’de ise o aylarda hava daha serin, ama yeterince sıcak (33 derece falan). En önemlisi sürekli tatlı bir rüzgar estiği için sıcaktan bunalmıyorsunuz. Bu da Çeşme’yi sevmemizin nedenlerinden biri. Tabii sezonu da Akdeniz’e göre daha kısa, sadece 2 ay. Eylül’de mekanların çoğu kapanmış, deniz soğumaya geçmiş oluyor. Biraz hüzünlü yani.

İzmirlilerin Çeşme‘nin İstanbullular gelince bozulduğunu söylemelerinde bir nebze haklılık payı görüyorum. (Ama ben İstanbullulardan çok önce keşfettim, bozanlardan değilim, hakkımı isterim sayın İzmirliler 🙂 Bazı eski mekanlar kapandı, aşırı pahalı ve sosyetik yerler açıldı, azıcık “ruh kayması” var yani. Ama en azından benim bildiğim eski mekanların çoğu duruyor ve bu da bana yetiyor.

Deniz-güneş-kum üçlüsü.

İskeleden denize atlamak.

Denizin üstünde yapılan rakı-balık.

Biri rakı-balık mı dedi?
(Fotoğraf: Filiz Taylan Yüzak)

Tiril tiril yazlık elbiseler ve hafif sandaletler.

Azıcık yanık ve sağlıklı görünen bir ten. Hani parlak, hatta cart renkli rujların en çok yakıştığı.

Saçlarını kendiliğinden kurutan rüzgar.

Bunlar zaten her yazlık kasabada insanı mutlu eden şeyler. Peki Çeşme’nin farkı nerede yatıyor?

Zeytinlikler arasından gidilen gizli saklı kumsallar

Altınkum’a inen yol… (Fotoğraf: Filiz Taylan Yüzak)

Esen yel ve yıldızların altında dinlenen konserler

Sakızlı dondurmalar (Ilıca’da Veli Usta, Çeşme merkezde Kale’den olsun)

Veli Usta (Fotoğraf: Filiz Taylan Yüzak)

Veli Usta’nın Tripadvisor sitesinden aldığı “Mükemmellik sertifikası”
(Fotoğraf: Filiz Taylan Yüzak)

Deniz börülcesi, şahane zeytinyağlılar, bütün özlediğim mezeler ve tatlı akrabalarla dolu bayram ve hoşgeldiniz sofraları (bizi ağırlayanlara, emeği geçen tüm aile bireylerine teşekkürler! 🙂

İzmir’in güzelleri kabak çiçeği dolması ve deniz börülcesi… (Fotoğraf: Filiz Taylan Yüzak)

(Fotoğraf: Filiz Taylan Yüzak)

Benim meze listemin sultanlarından semizotu ve patlıcan salatası… (Fotoğraf: Filiz Taylan Yüzak)

Gece Alaçatı’da taş evlere veya Çeşme Marina’da denize karşı bir kadeh içki (benim tercihim Bomonti oldu)

Nice yıllara Bomonti! (Fotoğraf: Filiz Taylan Yüzak)

Bira demişken, bir tabak da midye dolma yanına güzel gider hani… 🙂

Midye dolma ve en iyi arkadaşı bira 🙂 (Fotoğraf: Filiz Taylan Yüzak)

Bütün hayatın aktığı bahçede yapılan kahvaltılar

Begonviller, zakkumlar

Plajda cırcırböceklerinin ve dalgaların sesi (plajda müzik dinlemeyi yıllar önce bırakmamın yegane sebebi!)

Arada bir güneş batarken elde bir Bomonti ile dans edilen “beach party’ler

Sabah erkenden gidilen yiyecek pazarı, tazecik meyveler ve sebzeler: şeftaliler, kirazlar, deniz börülceleri, patlıcanlar, kayısılar, tüm özlediklerim! “Fatmagül bizden almadı, başına gelmeyen kalmadı” diye bağıran şeker mi şeker pazarcılar

(Fotoğraf: Filiz Taylan Yüzak)

(Fotoğraf: Filiz Taylan Yüzak)

Arabada plaja giderken dinlenen Radyo Ege…

Ama ya benim Çeşme’de gittiğim mekanları merak ediyorsanız? O zaman buyurun bir sonraki yazıma!

Londra’nın Göbeğinde Ev Yemeği İsteyen? Babaji Açıldı!

8 Ocak’ta açılan Babaji (İstanbul Pide Salonu) adlı Türk lokantasını ne zamandır merak ediyordum. Hem arkadaşlar söylüyordu, hem de İngiliz basınından çok iyi yorumlar almıştı burası. Merakımın bir nedeni de buranın Londra’ya yeni ve başarılı zincir restoran konseptleri getiren girişimci Alan Yau’nun yeni gözdesi olmasıydı. Yau, daha önceki yazılarımdan birinde bahsettiğim Busaba adlı Tayland lokantasının, Princi adlı salaş pizzacının, ucuz Japon noodle’cısı Wagamama’nın, ayrıca pahalı Çin lokantaları Hakkasan ve Yauatcha’nın kurucusu. Bunlardan sadece sonuncusunu denemedim, diğerlerinin başarılı olduğunu söyleyebilirim. Zaten Wagamama İstanbul’da da var. Yau’nun eşi ve iş ortağı Jale Erentok’un Türk olması nedeniyle Hakkasan’ın İngiltere dışındaki ilk şubesi İstanbul’da açılmıştı. (Şimdi kapanmış.) Büyük ihtimalle bu nedenle Yau’nun yeni projesi bir Türk lokantası oldu. Hatta bu hamlenin Londra’daki restoran sektörü bilirkişilerini şaşırttığı İngiliz basınında yazılıp çizildi.

Lokantaya girme şerefine geçen haftalarda bir gece nail olabildim. Zira bir kere gidip kuyruk çok uzun diye kapısından dönmüştüm. Rezervasyon almadıkları için arkadaşımla yine kuyruğa girdik, ama saat 20.00’yi geçtiği için kapıda daha az bekledik. Beklediğimden büyük, iki katlı bir mekan. Dekorasyon özenli, garsonlar dostane ve kibar. Yemekler ise gerçekten lezzetliydi. Tam da müzikallerin sahnelendiği meşhur Shaftesbury Avenue’de, çok stratejik bir konumda. Yakınında iki sinemanın bulunduğu Piccadilly Circus metro istasyonunun hemen arkasında. Dolayısıyla müzikal ya da sinema çıkışı gidilebilecek iyi mekanlar listesinde yerini hemen aldı. Shaftesbury Avenue ve civarı çok turistik olduğu için restoran kalitesi pek de iyi değil. (Çin mahallesi, Chinatown hariç. Orada da genelde ortam ve servisin kalitesizliği iyi yemekleri gölgeliyor.) Londralılar iyi yemek için biraz daha arka sokaklardaki Soho’ya gidiyor. Dolayısıyla hafta içi her akşam Londra’da ücretsiz dağıtılan Evening Standard gazetesinden Grace Dent’in yazdığı gibi Babaji, “Soho’ya gelen turistler için düzgün, nezih bir yemek” olanağı sunuyor.

Ne yediniz diye sorarsanız, Hamsi Kuşu tabir ettiğimiz, mısır ununda kızartılan hamsi yemeği, zeytinyağlı enginar (hem de üzeri dere otlu!), Hünkar Beğendi ve kağıt helvayı tatma şansım oldu. Yemeklerin hepsi de sunum ve lezzet açısından güzeldi.

Dere otlu ve baklalı Kudüs enginarı… (Fotoğraf: Gülşah Pamuk)

Fotoğraf: Gülşah Pamuk

Fotoğraf: Gülşah Pamuk

Restoranın beğendiğim başka bir yönü ise Sofra restoranlarının sahibi Hüseyin Özer gibi Batılı damak tadına Türk yemeklerini uyarlamamalarıydı. Hiçbir şekilde geleneksel değil, ama modern olacağım diye klasik tariflere saygısızlık etmeyen bir yerdi burası. Her şey Türkiye’deki gibiydi. Mesela kağıt helvayı dörde bölüp arasına kaymaklı dondurma sıkıştırarak sandviç yapmışlar, üstüne de bol Antepfıstığı dökmüşlerdi. Mönüde aklımın kaldığı diğer lezzetler arasında pide çeşitleri, caanım fıstıklı baklava (zira cevizli veya fındıklı baklavadan hiç hazzetmem!) ve o gün maalesef yapmadıkları mantı da yer alıyor. Babaji’nin diğer adı İstanbul Pide Salonu olduğundan pideler çeşit çeşitti: bir dahaki sefer için sucuklu ve kaşarlı pideyi gözüme kestirmiş bulunuyorum 🙂 Haftalık kent kültürü dergisi Time Out da buranın Türk çoban salatasının Yunan salatasından daha güzel olduğunu yazdı. Bu yorum bana bu dergiyi daha da çok sevdirdi!

İçki mönüsünde rakı, Türk şarapları (hem Kayra hem Kavaklıdere), Efes bira, içecek olarak ise Niğde Gazozu, ayran, Türk çayı (hem de ince belli bardakta), kömür ateşinde pişen Türk kahvesi ve ıhlamur (ki Londra’da ne lokantalarda ne de marketlerde satılıyor) olması da bizi sevindirdi. Buradaki Türk lokantalarında genelde tek bir çeşit Türk şarabı oluyor ya da tek bir markayla anlaşılıyor (genelde Kavaklıdere). Halbuki Babaji’nin şarap mönüsünde bile çeşitlilik vardı.

Yemeğimizi yerken “Kara Sevda”, “Onu Alma Beni Al ” gibi Türk popunun klasiklerini dinlemek de çok hoşumuza gitti. Çünkü buradaki Türk lokantalarında genelde ya kötü, dejenere tabir ettiğimiz Türkçe şarkılar çalıyor. Lokantada memleket rüzgarı estiren Ajda Pekkan’lar, Nükhet Duru’lar bana da sıla özlemi yaşatmadı değil.

Fiyatlandırmaya gelince, hele de Türk mahallesindeki lokantalarla kıyaslanınca ucuz değil. Time Out da fiyatların porsiyonlara kıyasla yüksekçe olduğundan dem vurmuş, ama “hiçbir porsiyon Türk mahallesindeki kadar büyük olamaz” diyerek bu tezini kendisi çürütmüş 🙂 Hem burada Türk mahallesindeki gibi yemeğinizi bitirir bitirmez kalkmanız gerekmiyor. Daha uzun muhabbetler eşliğinde yemeğinizin tadına varmanız mümkün. Zaten atmosfer ve garsonlar itibarıyla da Babaji Türk mahallesiyle kıyas kabul etmeyecek, farklı bir kulvarda yarışıyor. Biraz da merkez Londra’daki dükkan kirasını çıkarıyor tabii. Salaş ve lezzetli kebapçılarımız bize bedava salata ve çay da veriyor belki. Ama burası kebapçı değil, ev yemekleri yapan bir yer.

Soframızın kuşbakışı görünüşü… (Fotoğraf: Gülşah Pamuk)

Biz gittiğimizde çevremizdeki masaların hepsinde İngilizler oturuyordu. Bu da beni mutlu etti, çünkü Türk mutfağı deyince burada (ve Avrupa’nın geri kalanında) tek akla gelen şey döner ya da kebaplar. Yanlış anlaşılmasın, kebap sever biriyim, yemeklerimizin Avrupa’da tanınması da hoşumuza gidiyor. Ama bizim tek yemek kültürümüz kebap değil ki. Babaji’nin açılmasıyla elimize sağlıklı ve güzelim ev yemeklerimizi tanıtma fırsatı geçmiş oldu. (Sofra’da da bazı ev yemekleri var, ama Batılı damak tadına uyarlandığı için onlara ev yemeği değil, ancak Türk esintili dünya mutfağı denebilir 🙂 Kaldı ki İngiliz basınındaki Babaji izlenimleri çok olumlu, demek ki yabancı yemek yazarları da burayı beğenmiş. Ayrıca Türk mahallesi şehir merkezine uzak. Lokantalarındaki ortam salaş ve servis amatör. Dolayısıyla yabancı konuklarınızı oralara götürmek istemeyebilirsiniz. Böylece şehrin göbeğinde, hoş bir ortama sahip, lezzetli ve sağlıklı yemekler sunan gerçek bir Türk lokantamız oldu.

Türk kahvaltısını özleyenler için Babaji hafta sonları brunch vermeye de başlamış. Afiyet olsun Londra!

Babaji hakkında daha fazla bilgi için burayı tıklayın.

Adresi: 53 Shaftesbury Avenue, London W1D 6LB

Açık olduğu saatler: Pazartesi – Perşembe 12:00 – 23:00, Cuma – Cumartesi 12:00 – 23:30 ve Pazar 12:00 – 22:00

Tatil

Bütün hafta yarı çıplak dolaşarak güneşin tenime nefes aldırmasına tanıklık etmek, sabah 8’de yüzümü denizde yıkamak, su yutup yüzümü buruşturmak, özlediğim yemekleri yemek, akşamüstü sabah alamadığım uykumu cırcır böceklerinin sesi eşliğinde sızarak almak, gece şeftalili romlu kokteylimle babam yaşında amcaların canlı müziğini dinlemek, bir akşam dört dörtlük bir balık lokantasına ve barlar sokağına gitmek, şarkılara eşlik edeceğim diye sesimi hala düzelemeyecek kadar çok hırpalamak, ılıca’da maldivler’i anımsatan deniz ve kum rengini görüp görüp kumsala inanmazlıkla bakmak, güzel yaz elbiseleri ve sandaletlerle dolaşmak, bacaklarımı sonunda bronzlaştırmayı becerip gururlanmak, yüzüme güneşten kuruluk kadar renk ve canlılık da gelmesi, denizde zarar gören saçlarımdan kurtularak hafiflemek, denizin üstünde bir iskelede buz gibi rakılar içmek, mezeler yemek, pazardan alınmış nefis incir, şeftali, domates ve çilekleri yemek, çeşme’de mangal yapmak, zevgülüme denizde dokunmak, 6 günlük bir bilgisayar ve internet detoksu, tembellik, düşünmemeye çalışmak, sonunda düşünmemek, kafa hafifleten yaz kitapları okumak, annem ve babamla tatil yapmak, yüzmeden ziyade vücut uzuvlarını anlamsızca suda sallandırmak suretiyle dinlenmek, enerji toplamak, güç kazanmak, huzur bulmak, kafayı sadeleştirmek.